Sa aming paglipad pabalik sa Sydney mula sa Kenya noong wikend, nanood kami ni Cherry ng isang pelikulang tinatawag na "The Day the Earth Stood Still" (isang muling paggawa ng isang pelikulang unang pinalabas noong nakalipas na mga dekada). Ako ay lubos na humanga dito sa ilang paraan.
Halos lahat ng mga pelikula tungkol sa mga dayuhan mula sa ibang mundo ay tumutuon sa dilemma kung ang mga dayuhan ay maituturing bilang mga kaaway o (marahil nang walang muwang) tratuhin sila bilang mga kaibigan. Mayroong makapangyarihang mga argumento para sa parehong mga pananaw. Gayunpaman, ang "The Day the Earth Stood Still" ay natatangi dahil ipinapakita nito ang parehong aspeto sa iisang tauhan.
Ang mga dayuhan ay isang highly developed species na maaaring makita ang mas malaking larawan, at na gustong iligtas ang mundo. Ngunit nakikita rin nila na maaaring kinakailangan na wasakin ang sangkatauhan upang magawa ito. Matagal nila inaantala ang paggawa ng ganoong desisyon, ngunit sa huli ay nalaman nilang kailangan nilang kumilos. Para sa akin, ito ay isang magandang larawan ng isang aspeto ng Ang Pahayag. Ang mapagmahal na Diyos na ito ay bumabalik upang "wasakin ang mga nagwawasak sa daigdig", hindi dahil siya ay napopoot o malupit, ngunit dahil ito ay nagiging kinakailangan alang-alang sa mas malaking larawan. Ang paraan kung paano ito inilagay sa TDTESS ay ganito: "Kung hahayaan namin kayong mga tao na patuloy na waskin ang daigdig, wawasakin ninyo ang inyong mga sarili sa proseso; ngunit kung wawasakin namin kayo, maaaring mailigtas namin ang daigdig. "
Ang nakikita ng mga manonood sa mga dayuhan na ito ay mapagpigil at mapagmalasakit na mga tao, na nakikita rin ang pangangailangang mag-ehersisyo ng disiplina... isang mas mahusay na paglalarawan ng buhay sa totoong mundo kaysa sa kung anong madalas dumarating sa mga malahalimaw na kontrabida at napaka-mabubuting bida.
Tinalakay din ng pelikula (bagaman nang medyo mababaw) ang mga tanong kung ang mga tao ay may kakayahang magbago o hindi, at kung oo, ano ang mga pagbabagong kinailangan. Sa kasamaang palad, ang kredibilidad ng pelikula ay ganap na nawala habang ang mga producer ay naghahangad na bigyan ang mga manonood ng masayang wakas na labis nilang hinahangad. Ngunit ang obserbasyon ng isang dayuhan na nabuhay sa daigdig sa loob ng animnapung taon habang pinag-aaralan ang ating sibilisasyon, ay higit pa kapani-paniwala. Sinabi niya na kanyang itinala na ang sangkatauhan sa pangkalahatan ay hindi payag na magbago, at na ang sangkatauhan ay patungo sa kanilang kamatayan na sumusuporta sa status quo sa halip na gumawa ng malalaking pagbabago na kinailangan upang iligtas ang planeta.
Nakakamangha na ang pelikulang ito ay nakarating sa box office; ngunit tila ang isa sa mga kompromiso (bukod sa mababaw na masayang wakas) na kinailangan upang maipalabas ito sa mga sinehan ay ang hindi pagiging tiyak sa kung ano ang mga pagbabago na kailangang gawin ng mga tao. Kaya, sa halip, dito ko sasabihin ang kaunti tungkol doon:
Ngayon, halos kalahati ng mundo ay nabubuhay pa rin sa isang napakasimpleng pamumuhay, kadalasang nakasentro sa isang ekonomiya ng nayon (village economy). Hindi ito maluho, at nabubuhay sila nang walang maraming bagay; ngunit magagawa ito. Karamihan sa kanilang kinakain at karamihan sa kanilang ginagamit at isinusuot ay pinalago at ginawa ng kanilang mga sarili o ng iba sa kanilang nayon. Ito mismo ang uri ng pamumuhay na magiging pinakaepektibo upang halos alisin ang carbon footprint na dumudurog sa iba pang bahagi ng mundo. Ngunit ito ay isang uri ng "di-maginhawang katotohanan" na kahit na ang mga taong tulad ni Al Gore ay hindi gustong itulak sa mga mukha ng isang malaswang indulhenteng mundo.
Kaya nagpatuloy tayo na sabihin sa ating sarili na may mga solusyon na hindi nangangailangan sa atin na mag-sakripisyo na maaaring gawin ng ating mga pamahalaan balang araw; sa ngayon, maaari nating ipagpatuloy ang ating normal na pamumuhay, marahil ay gumamit ng mga shopping bag na gawa sa tela sa halip sa mga plastic bilang ating "kontribusyon" upang iligtas ang mundo.
Siyempre, makikita ng sinumang may kaunting karaniwang pag-iisip na ito ay nangangailangan ng higit pa kaysa doon; at gayon pa man ay tinatakpan natin ang ating mga mata at umaasa na ang lahat ng ito ay mawawala.
Isang huling positibong obserbasyon tungkol sa TDTESS, ay kabilang dito ang kung anong tila na maging isang malinaw na reperensya sa Ang Pahayag, nang ang balangkas ay nanawagan para sa malalaking sangkawan ng mga metal na balang na lumalamon sa metal (at lahat ng iba pang mga bagay sa kanilang mga daanan) bilang instrumento ng mga dayuhan sa paghatol sa mundo. (Tingnan ang Revelation 9:7-9.) Habang pinagmasdan ko ang hukbo ng mga metal na insektong ito na kainin ng isang buong semi-trailer sa loob lamang ng ilang segundo, naging malinaw na ito mismo ang uri ng pagbabagong kailangang matupad upang iligtas pareho ang planeta at ang sangkatauhan. Kailangan nating matutong mamuhay nang walang mga trak, at nang walang mga istadyum ng football, at nang walang mga skyscraper, at marami pa sa ating modernong teknolohiya kung maliligtas ang mundo.
Ngunit halos imposibleng ipatigil ang mundo sa sapat na katagalan na kahit isaalang-alang ang gayong mga opsyon.
