Sa mga unang taon ng aming komunidad, kaming lahat ay aktibong lumalahok sa mga fun runs. Ang mga mas seryosong atleta ay madalas na sinasabi, “No pain, no gain”. Minsan namangha ako sa tindi ng disiplina ng ilang mga atleta upang maging mahusay sa kanilang isport. Araw-araw ay ginugugol nila ang maraming oras sa paghubog ng kanilang pisikal na lakas, bilis, at tibay. Upang maging mahusay, kinailangan nilang makalampas sa tinatawag na "the pain barrier". Ngunit kapag nagtagumpay sila, lalabas sila sa kabilang bahagi bilang mga nagwagi.
Gayunpaman, napansin namin na ang isport ay isa sa ilang natitirang mga larangan ng buhay sa lipunan ng Kanluranin kung saan hinihimok ang pisikal na disiplina. Nakatira tayo sa isang henerasyon kung saan madali ang lahat. Ang mga iba’t ibang droga ay inaasahan na makalulutas ng lahat ng ating pisikal (at para sa ilan, maging ang ating espirituwal at emosyonal) na mga problema. Ang mga gamot ay mula sa mga lehitimong at de-resetang gamot at alkohol, hanggang sa mga mapanganib at iligal na gamot.
Sa gitna ng lahat ng ito, tila nakalimutan natin na ang pagdurusa ay isang hindi maiiwasang bahagi ng buhay sa totoong mundo. Marami sa atin ang patuloy na naghahanap ng isang mundo kung saan hindi magkakaroon ng sakit, walang pagdurusa, at walang kamatayan. Tumatakas at tumututol tayo mula sa sa anumang bagay na naghahangad na ibalik tayo sa realidad na ito.
Sa kasamaang palad, karamihan sa atin na nakadarama ng kaligayahan ay nangangahulugang malaya sa sakit at pagdurusa. Inaakala natin na ang kaligayahan at sakit na nararamdaman ay magkasalungat, at ito ay isang napaka maling pag-aakala. Ang kaligayahan ay mailap dahil hindi ito maaaring makamit bilang isang wakas sa sarili nito. Ito ay isang kinalabasan ng isang maayos na pamumuhay. At ang pagdurusa ay bahagi ng anumang maayos na pamumuhay. Kaya't kapag hinahangad nating iwasan ang lahat ng sakit (maging pisikal, mental, o espiritwal), niloloko natin ang ating sarili mula sa tunay na kaligayahan.
Hanggang sa kamakailan, tinanggap ng mga Kristiyano na ang pagdurusa ay isang kinakailangang bahagi ng kanilang buhay.(2 Timothy 2:12, at 1 Peter 1:6-7) Ang ugaling ito ang tumulong sa kanila upang matiis ang kanilang sakit at pagdurusa. Ito ang nagpapalinis sa kanila, nagbubuo sa kanila na maging mas malakas, mas maawain, at mas magagamit ng Diyos.
Ang pagkatuto na magdusa ay nagsisimula sa kapanganakan (unang pagsubok ng pagtitiis sa sanggol), at dapat itong magpatuloy hanggang sa katapusan ng buhay. Dapat masanay ang bawat isa na makayanan ang kaunting sakit sa positibong paraan habang bata pa sila, upang makakaya nila ang higit na pagdurusa sa kanilang pagtanda. Ang mga magulang na labis na pinoprotektahan ang kanilang mga anak ay humahadlang sa pag-unlad ng kanilang mga anak. Kailangan nating matutunan kung paano haharapin ang sakit upang maging ganap. Kailangan nating magkamali, at matuto mula sa mga ito, upang maging mas malakas at mas matalino. Ang pag-iwas na magkamali at ang mga sakit na nauugnay sa mga ito ay nagpapanatili sa atin bilang habang buhay na immature.
Tuwing ang ilan sa aming mga matagal nang miyembro ng komunidad ay nagkakasama, paminsan-minsan naming inaalaala ang tungkol sa mga pinagdaanan namin. Nakatutuwang tandaan na bihira naming pinag-uusapan ang aming mga paglalakbay sa Disneyland o ang aming mga salu-salo kasama ang mga embahador at iba pang mga sikat na tao. Sa halip, ang madalas naming pinag-uusapan ay ang mga oras nang paghihirap na aming pinagdaanan; at ginagawa namin ito nang may labis na sigasig at may mga magagandang alaala. Ang mahihirap na panahon, mga mapanganib na panahon, at ang masasakit na panahon, ang nagbigay sa amin ng aming mga pinakadakilang kayamanang espiritwal. Ang mga ito ang nagpalapit sa bawat isa sa amin, at ito ang nagdala sa amin kung saan kami ngayon.
Ang paghahanap ng kahulugan mula sa pagdurusa ay nangangailangan ng pagsisikap, at sapat na disiplina sa pag-iisip. Habang papalipat tayo mula sa "Bakit ako?" na pag-uugali sa "Ano ang matututunan ko mula rito?" na pag-uugali, sasalubungin tayo ng Diyos ng kanyang biyaya, na nagbibigay sa atin ng pag-asa at lakas. Hangga't hindi tayo sumusuko, ang Diyos (at madalas na ibang tao) ay magpapatuloy na tulungan tayo. Ito ay kapag sumuko na tayo sa pagsubok na mawawalan ng pag-asa. Sapagkat, walang sinuman, kahit ang Diyos ang makakagawa nito para sa atin. Hindi didiktahan ng Diyos ang ating kalooban. Nasa sa atin ang patuloy na magsumikap, at kapag ginawa natin ito, matatagpuan natin na tutulungan tayo ng Diyos sa pagbubuhat ng ating mga mabibigat na pasanin.
Sinasabi ng Bibliya na kahit si Jesus ay naging masunurin sa mga bagay na dinanas niya. (Hebrews 5:8) Sa susunod na makatagpo tayo ng isang bagay na magbibigay sa atin ng pagsubok, kailangan nating tandaan na ito rin, ay bahagi ng kalooban ng Diyos para sa atin. Gaano man ito kahirap, bahagi ito ng proseso ng paghubog ng Diyos, upang kuminis tayo tulad ng ginto. No pain, no gain!
(Tingnan din Positive Thinking.)
